از اولین باری که یکی از دانش آموزانم از من آدرس وبلاگ نداشته ام را پرسید سالها می گذرد و من در این مدت با وجود اینکه واقعا دوست داشتم به خواست همه کسانی که از من خواسته اند یادداشت بنویسم احترام بگذارم و دست به کار شوم اما به دلایل مختلف نمی شد که نمی شد تا اینکه چند روز پیش این طلسم شکست و من بالاخره متقاعد شدم که باید چنین وبلاگی راه بیفتد.
حالا که دارم اولین یادداشتم را می نویسم با خوشحالی اول از خدا تشکر می کنم و بعد از همه بچه ها و دوستانی که مشوقم بودند.
آرزو می کنم تراوش های ذهن من به ذهن و دل خواننده هایم بنشیند و کسی از خواندنشان پشیمان نشود. اما اگر ناخواسته چنین شد عذرم را بپذیرید و مطمئن باشید به امید سودمند بودن نوشتمشان و نه هیچ انگیزه دیگری. هرچه باشد معتقدم نوشته ای که قرار است در معرض چشم دیگران به نمایش درآید باید خواندنی باشد وگرنه در این دنیایی که از حجم ارتباط های رسانه ای به جنون رسیده است چیزی نیست جز بار تازه ای که بر دوش ذهن های خسته آدمها سنگینی خواهد کرد. انتظار من از خودم این است که از قماش آن خیاطی نباشم که بدون توجه به نیاز مشتری برای خودش می برد و می دوزد و به کارش دل خوش می کند. هیچ وقت سخنران شدن را دوست نداشته ام چون معمولا در سخنرانی ها یک نفر فقط می گوید و نفر دیگری فقط می شنود اما مشاوره را از آن جهت که حرف های مراجع به همان اندازه مهم و شنیدنی است که حرف های مشاور، همیشه دوست داشته ام. درست است که صفحه وبلاگ جلسه مشاوره نیست و محدودیت هایش هم فراوان است اما انتظارم از شما که حرف هایم را می خوانید این است که من را از نظرات و واکنش هایتان بی خبر نگذارید تا در حد امکان لذت یک ارتباط دو سویه را بچشیم.
من که خوشحالم این طلسم بالاخره شکسته شد. بی صبرانه منتظرانه مطالب خوبت هستم
سلام
خیلی خوشحالم از راه اندازی این وبلاگ
و خوشحال تر برای اینکه از این به بعد می‌توانیم خواننده تراوشات ذهنی شما که بدون شک حاصل علم و تجربه‌تان است باشیم
با ارزوی موفقیت
سلام طیبه جان
امیدوارم این وبلاگ فرصت خوبی باشه برای اینکه گفتگوهای مفیدی داشته باشیم. خوشحال میشم اگه بتونی مطالب را دنبال کنی