روزی که تصمیم گرفتم صفحه وبلاگی بسازم و گوشه هایی از یافته هایم را بنویسم، این را می دانستم که این مجال و فراغت دیری نخواهد پایید. اما با وجود همه تردیدی که داشتم با این گمان که کمی نوشتن از هیچ بهتر است، بر تردیدم غلبه کردم. اما... راستش حالا که بعد از مدتها دوباره سری به این وبلاگ فراموش شده زدم و نظرات و پیغام های خوانندگان عزیز را دیدم آنقدر از غیبتم شرمنده و ناراحت شدم که از خودم پرسیدم: آیا واقعا آنروز تصمیم درستی گرفتم؟!
راستش را بخواهید خداوند مهربان به ما یک فرشته کوچولو هدیه کرد که تقریبا بهترین وقت و انرژی من در خانه به او اختصاص پیدا کرد و این موضوع در کنار این نقطه ضعف من که برای نوشتن به تمرکز و آرامش زیادی نیاز دارم امکان ادامه کار را از من گرفت. حالا بعد از مدتها خواستم با این یادداشت کوچک از خوانندگان خوب این وبلاگ که مدیون لطفشان بوده و هستم به خصوص دوستانی که نظرات و پیام هایشان بی پاسخ مانده صمیمانه عذرخواهی کنم و بخواهم که پوزش من را به بزرگواری خودشان بپذیرند.
صادقانه آرزو می کنم زمانی برسد که باز هم فراغت و امکان فعال کردن این وبلاگ را پیدا کنم.
از توجهتان سپاسگزارم.